Karol Wieczorek jest spełnieniem modelowym superkatowiczanina. Z miłości do wypełniania świata sztuką przez niemal dwadzieścia lat zrealizował tak ogromną ilość obrazów, rysunków, grafik, kolaży, montaży czy jak to jeszcze nazwać, że mógłby nimi obdzielić kilku zwyczajniejszych artystów. Dotknął ...Karol Wieczorek jest spełnieniem modelowym superkatowiczanina. Z miłości do wypełniania świata sztuką przez niemal dwadzieścia lat zrealizował tak ogromną ilość obrazów, rysunków, grafik, kolaży, montaży czy jak to jeszcze nazwać, że mógłby nimi obdzielić kilku zwyczajniejszych artystów. Dotknął każdego bodaj materiału malarskiego, łącznie z malowaniem na starych walizkach i powłoczkach poduszek. Większość tych obrazów – rysunków to dzieła nadzwyczajnego, misternego kunsztu, choć przecież nie on, kunszt, był ich celem. Istotą tej roboty jest bodaj to, co kiedyś Wisława Szymborska nazwała „radością tworzenia”. Wieczorek zdaje się być absolutnie wolny w tym co robi, a malując czy rysując rzeczy najzupełniej realne oraz najzupełniej wymyślone, skutecznie umyka szufladkom, klasyfikacjom, doktrynom i tak dalej. Zwykła martwa natura sąsiaduje tam z portretem ulicy, cyrk z wnętrzem smutnego pokoju w bloku, gdzie nieletnia, naga dziewczyna gra na gitarze.
Całość tego Wieczorkowego świata napiętnowana jest pewną groteskową deformacją, jakby ironiczno-gorzkim skrzywieniem ust. Nawet absolutne piękno przedstawia się artyście jako potencjalnie chore. Zza każdego, nawet najbanalniejszego przedmiotu może wysunąć się twarz diabła. Nie przypadkiem Wieczorek – mistrzowsko – zilustrował Mistrza i Małgorzatę Bułhakowa.
A przecież Katowice to tylko punkt wyjścia, baza sztuki i życia Karola Wieczorka. Już sto metrów dalej w dowolną stronę za rogatkami miasta sztuka ta staje się własnością świata, mówi wieloma językami czytelnymi wszędzie, gdzie zechciałaby być wysłuchana.
