Czasami życie bywa śmieszniejsze niż śmierć. Albo odwrotnie. Tego prostego faktu, tak samo, że Kraków jest miastem magicznym, nikomu nie należy przypominać.
Ale przecież miasto to przede wszystkim ludzie. Bez nich największa nawet metropolia wygląda jak Skarżysko Kamienna. Czyli strasznie.
A już szczególnie w Krakowie, ludzie plączący się po nim tworzą dziw-ny konglomerat artystów, pijaków, lumpów... czy diabli wiedzą, kogo jeszcze. A wszystko na przestrzeni kilku kilometrów kwadratowych, czyli centrum miasta z niewielkimi tylko przynależnościami.
W żadnej, znanej metropolii na świecie nie przypada tylu dziwaków na metr kwadratowy, jak właśnie w Krakowie.
I o nich będzie ta opowieść, szczególna, ponieważ nie zamierzam ograniczać się jedynie do zdawkowego opisu poszczególnych osobni-ków, ale postaram się opowiedzieć o nich najwięcej jak tylko się da, cho-ciaż prawie w każdym przypadku tak zwana prawda może, i będzie, po-dejrzana, czasami niesmaczna czy wręcz obrażająca.
Ale przecież nie ma, na co, czy na kogo, obrażać się. Po prostu tak by-ło. Dla uniknięcia niepotrzebnych, czy listów na następnej stronie tej ma-gicznej opowieści podaję adres oraz godziny urzędowania adwokata, do którego wszyscy mający jakiekolwiek pretensje winni zwracać się bezpo-średnio nie zawracając dupy tak autorowi, jak i wydawcy.
Pomysł napisania tej książki przyszedł min - jak się to idiotycznie mówi - do głowy w roku 1986. Zaprosiłem do współpracy Andrzeja Warzechę, który miał opisać szeroko pojęte środowisko plastyczne, Ryszarda Sadaja odpowiedzialnego za literaturę oraz Jerzego Skarżyskiego, który miał to wszystko zilustrować swoimi niepowtarzalnymi rysunkami swo-istych demonów.
Ale, niestety nic z tego pomysłu nie wyszło, chociaż Warzecha ogłosił w Dzienniku Polskim rozpoczęcie pracy nad tym wybitnym dziełem i nagle zaczęli się do nas zgłaszać różne dziwne typy z propozycjami, iż chcieliby się w tej swoistej monografii znaleźć.
Warzecha jednak, podobnie jak Sadaj, niestety nie wyszli z pisaniem poza kilka suto zakrapianych spotkań towarzyskich, jedynie jak zawsze Jerzy Skarżyski gotowy był do pomocy w niełatwym dziele odsłaniania, lub przypominania prawdy. Jeżeli, naturalnie, taka istnieje. Chociaż powinna.
Dzisiaj, kiedy nie ma już Jerzego, Jerzego Warzecha w tajemniczy spo-sób nie wyjeżdża poza Prokocim, a Sadaj zmaga się z trudnościami pro-zaicznej ( nomen omen) trudnościami egzystencji przy Krupniczek 22 próbę napisania tej książki podejmuję sam, zdając sobie całkowicie sprawę z konsekwencji wynikającej z prostego faktu ułomności pamięci, jak i obszerności tematu.
Warto jednak spróbować, ponieważ Kraków - jedno z najpiękniejszych miast na świecie - obok Pragi i Budapesztu, wszystkie pochodzenia proaustriackiego, jest tego zwyczajnie wart.
A jeszcze bardziej ludzie w nim stepujący, próbujący jakoś żyć, two-rzyć, pić lub zwyczajnie nienawidzić, zasługują na szacunek, czyli pamięć, jakakolwiek by nie była.
Opowiem o miejscach, w których bywaliśmy, czyli w nieistniejącym już barze hotelu Francuski, Rio, Empiku, Jaszczurach, Klubie Dziennikarzy, Piwnicy pod Baranami, plus nieznana i nie do policzenia ilość redakcji, melin, czyli prawie wszystkie miejsca, w których przez ostatnie czterdzie-ści lat kwitło życie, nie wiadomo, dlaczego zwane towarzyskim.
Opowieść ta nie będzie podzielona na działy: pisarze, literaci, ( ponie-waż przynajmniej dla mnie, to nie to samo), plastycy, aktorzy, lumpy oraz inni.
Jaki jest Kraków każdy wie, albo przynajmniej powinien, zaś, jacy mieszkali ( lub mieszkają nadal) w nim ludzie postaram się opowiedzieć, chociaż mam wątpliwości, czy zapamiętałem przynajmniej większość z nich.