krzysztof zieliński

home town

fotoreportaz z wernisażu

galeria zderzak

fotoreportaz z wernisażu

FOTOREALIZM
SLAWOJ DUBIEL, PIOTR SZYMON, ANDRZEJ SLUSARCZYK, IRENEUSZ ZJEZDZALKA
fotografie

KURATOR: WOJCIECH WILCZYK
25.11.2003, - 14.12.2003.

fotoreportaż z wernisażu

Zgorszenie w Zderzaku

Czy w sztuce współczesnej można poczuć się zgorszonym, czy ktokolwiek jeszcze wie, co to znaczy? A zwłaszcza, czy ktokolwiek się do tego przyzna, jeśli jest?
Ja zostałem zgorszony ostatnią wystawą w Zderzaku, gdzie Leszek Lewandowski pokazał kilka urządzeń optycznych znanych z dawnych polskich odpustów i sklepów z gadżetami na Mannhattanie, mianowicie kalejdoskopów.

fotoreportaż >>>

GRZEGORZ SZTWIERTNIA
OKO I DŁON MALARZA
6 maja 2003
Wystawa czynna do 20 czerwca 2003.

Fotoreportaż z wernisażu

Galeria Sukinnice (fotogramy) i Galeria Zderzak (performance)
Julian Jonczyk
2004-11-24&25
"Swiatlosfera"

O performansie Juliana Jończyka

fotoreportaż z wernisażu
Odnosząc się niegdyś do uprawianego przez siebie malarstwa materii Julian Jończyk niejako zadał sobie i swojemu rozmówcy pytanie, co jest za zasłoną materii? Biorąc pod uwagę radykalny zwrot, jaki dokonał się w jego twórczości po porzuceniu malarstwa, można z tej odległej perspektywy potraktować to pytanie jako kluczowe dla tej twórczości. Zaś jej zmieniający się warsztat jako próby odpowiedzi udzielane w jego praktyce artystycznej. Dotyczy to szczególnie sztuki performance, która coraz mocniej odznacza się na jego artystycznej drodze. By dowiedzieć się, co jest za zasłoną materii Jonczyk, mówiąc metaforycznie, dokonał swoistej defloracji obrazu jednym gestem przebijając na wylot jego gęstą materię będącą mieszaniną farby, szmat, pakuł drutu i trocin, przy pomocy swojego świetlistego narzędzia- neonowej rurki, której falliczne atrybuty artysta wyraźnie postrzega. Lub mówiąc jeszcze inaczej, w nawiązaniu do jego późniejszych gestów performansowych, przedarł się neonem przez płótno obrazu. Przy czym wybór owego narzędzia-jarzeniówki nie był do końca przypadkowy, bo w gruncie rzeczy oznaczał pewną formę światła-tym razem sztucznego niemniej będącego odwiecznym problemem malarstwa. W ten sposób jako artysta-gnostyk dotknął spirytualnego światła więzionego przez materię dokonując jego wyzwolenia… Ten symbolicznie rozumiany przez piszącego gest przebicia płótna neonem w różnych formach będzie uwidaczniał się w performansach artysty. Jednocześnie uważam, że wyznacza on głęboką perspektywę tych działań, w ramach, których neon zostaje ożywiony, animowany, a nawet staje się kostiumem performera. Za każdym razem jednak mamy do czynienia z owym archetypowym gestem „defloracji”, w którym jarzeniówka dokonuje penetracji przestrzeni często z wielkim trudem przedzierając się przez zasłony, przez obraz, przez kartkę papieru by w końcu albo samej ulec destrukcji, albo zgasnąć pod warstwą nałożonej nań czarnej farby. Choć bywa również, że prześwituje stłumionym blaskiem zza nałożonego nań płótna zastępując blejtram. Sytuację takiego promieniowania Jończyk określa veraikonem. Zatem, sposób użycia neonu w jego performansach bywa różnoraki. Za każdym razem jednak odkrywając przed odbiorcą inne perspektywy czy podteksty. Oto mała kolekcja niektórych charakterystycznych dlań gestów, performansowych, którym nadałem swoje określenia, odnalezionych przeze mnie w jego scenariuszach: Neon rysujący. Julian-Bierze jeden z neonów i używa go(zapalonego)jako linijki, wzdłuż której obrysowuje litery AUM na papierach leżących obok stołu(..). Neon perwersyjny(sadomasochistyczny) występujący również w wersji z lalką erotyczną(wieszanie jej za ręce czy za nogi przywiązane do neonowej rurki). Dorota-bierze od Juliana dwie deski, które zbija gwoźdźmi w kształt litery X. Do tego krzyżaka przybija sukienkę i ustawia całość w centrum kompozycji Juliana. Julian akceptuje tę ingerencję i jeden z zapalonych neonów wsuwa perwersyjnie pod tę sukienkę. Neon tragi-komiczny(?). Julian-Przywiązuje do drzewa Doroty jeden z zapalonych neonów tak, że końcami opiera się o dwie gałęzie(bierze krzesło…)Następnie w środku neonu wiąże taśmę wyciętą ze swojego płótna, robi pętlę i wiesza się za szyję. Neon pęka i gaśnie. Neon jako szczotka do zamiatania, a jednocześnie patriotyczny gdyż powstał z pocięcia flagi narodowej. Neon zdjęty ze ściany. Końcówka neonu owinięta płótnem.(…).Rodzaj szczotki do zamiatania. Warianty neonu erotycznego. 1)…ukazuje się/prześwituje/ zapalony neon, który trzymany w ręku, zaczyna pełnić funkcję głównego aktora. Przesuwają c nim od wewnątrz autor wypycha płótno w różnych miejscach pod róznymi kątami. Na koniec ustawia go sobie pionowo między rozchylonymi nogami i przebija tym świecącym „fallusem” płótno a następnie rozdziera je na całą długość. 2) Gdy lalka(erotyczna) jest dobrze nadmuchana autor masuje jej „ciało” tym samym zapalonym neonem. Po zakończeniu „pieszczoty” podobnie jak uprzednio rozdziera płótno tymże neonem… Jak więc widzimy, neon-przedmiot, do którego zdążyliśmy się tak bardzo przyzwyczaić, że stał się czymś banalnym, a jednak wyjęty przez artystę z codziennej rzeczywistości ze swojego miejskiego bytu staje się niezwykle pojemny znaczeniowo. Wręcz czymś w rodzaju „szczeliny istnienia”-jak obrazowo Jolanta Brach-Czaina określiła ów konkret bytu, którym może być każda rzecz i każda czynność. Owo coś nagle przeistacza).się pod naszym spojrzeniem i w naszych wyborach ze obojętnego fragmentu w obiekt-konkret metafizyczny, który stracił anonimowość dysponując dzięki nam nieskończonym potencjałem sensu. On czekał na odkrycie i podjęcie. Swego czasu miałem zaszczyt wspólnie z Julianem wystąpić w performansie „Glosy i Gesty” Ten tytuł, moim zdaniem, dobrze oddaje rozłożenie akcentów w jego wystąpieniach. O gestach już wspomniałem. Dodam jeszcze, że są one związane z wędrówką neonu w przestrzeni działań, który niejako wyznacza miejsce innym przedmiotom-rekwizytom biorącym udział w zdarzeniu, obrysowuje je, staje się metafizycznym narzędziem, określa perspektywę, buduje i niszczy. Co zaś do wspomnianych głosów to nie odgrywają one tak zasadniczej roli jak owa jarzeniówka. Jończyk bardzo niewiele bądź wcale nie używa słów w swoich wystąpieniach. A jeśli już to czyni-dotyczy to szczególnie jego późnych wystąpień-to w sposób niezwykle oszczędny bądź niedyskursywny. Można by dokonać tu pewnego podziału głosów jończykowych na słowa oraz na wydobywane z ciała performera dźwięki. I tak, słowa poddają pewne dodatkowe tropy jego akcji. W naszym wspólnym performansie kierowały one uwagę na gnostyckie rozumienie światła w deklamowanym przez artystę fragmencie Ewangelii Filipa. Jończyk, bowiem zainteresowany jest mistyczną w połączeniu z erotyczną-androgyniczną rolą światła. Dał temu wyraz w nawiązaniu do gnostyckiej legendy Adama i Ewy w performansie „PrzemienienieII” samemu występując w damskiej halce, biustonoszu i rajstopach. Z kolei, jeśli chodzi o dźwięki to określiłbym ich użycie jako duchowe choreografie, lub nadając im znaczenie wynalezionego przez autora kroku performansowego i podkreślając jednocześnie jego artystyczną wagę, jako „choreografie SPIRIT”. Podczas naszego wspólnego wystąpienia przybrały on postać całkowicie zniekształconego cytatu z gnostyckiego tekstu z neonem w ustach, a także jako odczytanie „wiersza” pisanego na oślep na maszynie, również z neonem w ustach, którego „ssanie” wypełniało krótkie przerwy podczas tej czynności. Zaś w swoim najnowszym performansie, już w tytule stosuje wyłącznie onomatopeje, które podczas akcji są rysowane na płótnie przy pomocy światła żarówki na baterię. Sztuka performansu, która wywodzi się z malarstwa, choć teatralizowana-performer działa niejako na scenie realizując scenariusz związany z jakimś tematem-w gruncie rzeczy niewiele ma wspólnego z literacko-dramaturgicznym przesłaniem. Sam performer nie jest również aktorem, podobnie jak jego kostium, czy używane przez niego przedmioty nie są scenograficznym projektem. Performer jest sobą-artystą, który złożył podpis pod dziełem, który je sygnuje. W bardziej radykalnym sensie bywa tym, który podpisał rodzaj paktu sztuki. Jego ubiór czy przebranie, przedmioty, którymi manipuluje stanowią jego instrumentarium kreujące fakty artystyczne na oczach odbiorców, kolonizujące na czas trwania wystąpienia konkretną przestrzeń. Performans post plastyczny niekoniecznie musi mieć jednobrzmiące przesłanie. Bywa, że jest on rodzajem orkiestracji przestrzeni na zasadach podobnych do action painting(malarstwa akcji), w ramach, której manifestuje się unikalny horyzont osoby artysty. Innymi słowy, wypracowane w doświadczeniu egzystencjalno-artystycznym gesty ciała, kontrolowany przypadek w doborze obiektów oddychające powietrzem niepowtarzalnego i przemijającego istnienia. Zdarzenie performansowe jest w istocie twórczą chwilą, również i taką którą Jończyk opisuje w swym wierszu jako: „(…)niewiarygodną wręcz rozkosz bycia kłębkiem białej pary wyrzucanej z hukiem z komina parowozu, gdy ogromne metalowe koła kręcą się w miejscu naśladując wszechświat.” Lecz jednocześnie ta sam warsztat czy kuchnia performerska może zostać użyta przez artystę do wyrażenia swojego stosunku czy to do sztuki czy do innej problematyki kulturowej bądź społecznej. I tak, Jończyk zrobił performans poświęcony problematyce portretu, a także malarstwu Andrzeja Wróblewskiego. W swoich wystąpieniach przemyca treści religijne i polityczne-ostatnio te związane z wejściem Polski do Unii. W tym ostatnim przypadku Jończyk twórczo radzi sobie z mieliznami popadania w ilustracyjność. Pomaga mu w tym jego oryginalny warsztat performera pogłębiony poetycko-plastycznym przesłaniem o wymownym tytule- „Pejzaż po/d’art./y”, po którym porusza się dziwny samotny wędrowiec, „lunatyk-performer”
Antoni Szoska, jesienną melancholią 2004

IRENEUSZ ZJEZDZALKA
fotografia SEDYMENTACJA
od 9 listopada 2004

fotoreportaż z wernisażu

IGOR PRZYBYLSKI; malarstwo
"ZDERZAKI"
od 7 pazdziernika 2004

fotoreportaż z wernisażu

Jarosław Modzelewski
"wisła" malarstwo
od 27.05.2004

fotoreportaż z wernisażu

ANNA OSTOYA
PREZENTACJA
od 7 maja 2004

fotoreportaż z wernisażu

Anna Ostoya (ur. 1978) tworzy kolorowanki dla doroslych. Bohaterami jej rysunków sa ludzie i ich najwazniejsze sprawy: milosc, przyjazn, smierc. Jej sztuka na pierwszy rzut oka blaha i dziewczynsko-naiwna jest tak naprawde dojrzala, pelna inteligentnego humoru i bezpretensjonalnej erotyki.
Na wystawie w Zderzaku bedzie mozna obejrzec serie rysunków prezentujaca rózne sposoby samobójstwa. Trudny temat – wytworna forma. Prostota czarnego konturu 1aczy sie w pracach artystki z wyrafinowana gama chemicznych kolorów:
jaskrawe zólcie i oranze, wielosc odcieni rózu i czerwieni, fluorescencyjne zielenie, turkusy, fiolety.
Swoje rysunki Anna Ostoya wykorzysta1a w filmie animowanym, który bedzie mozna zobaczyc w Galerii Zderzak od 7 maj

Wojtek Wilczyk
" Czarno-biały Śląsk" Fotografia
16.04.2004 godz 18

fotoreportaż z wernisażu

Dokumentalny cykl fotografii „Czarno-biały Śląsk” to efekt fotograficznych eskapad Wojciecha Wilczyka na Górny Śląsk. Projekt dokumentacji błyskawicznych zmian zachodzących w przemysłowym krajobrazie tego regionu, realizowany przez artystę od stycznia 2000, nawiązuje do działalności fotografów – dokumentalistów takich jak Eugene Atget i Berenice Abbot. Wilczyk utrwala i układa w tematyczne cykle typowe elementy śląskiego krajobrazu: skupiska domów, kominy, kratownice wież wyciągowych kopalni, szczyty kościołów, robotnicze osiedla, opuszczone zakłady przemysłowe sprzed stu lat, archaiczne familoki, mieszczańskie budynki z elementami secesyjnej ornamentyki, torowiska, koleiny. Wiele ze sfotografowanych przez niego obiektów już nie istnieje. Ubocznym skutkiem transformacji ekonomicznej jest stopniowy rozkład materii miejskiej: budynki najpierw pustoszeją, potem zostaję ogołocone ze wszystkiego, co można sprzedać, w końcu znikają z powierzchni ziemi. Na wystawie w Galerii Zderzak będzie można obejrzeć kilkadziesiąt fotografii Wojciecha Wilczyka o tematyce postindustrialnej i miejskiej (brom, ca.36x36cm, 2000-2004). Wszystkie fotografie zostaną wystawione na sprzedaż. Wystawie towarzyszyć będzie album zawierający reprodukcje 70 fotografii, z esejami Andrzeja Stasiuka, Marka Rygla oraz Autora.

Wojciech Wilczyk (ur.1961) absolwent Filologii Polskiej UJ, fotograf, krytyk, poeta. Debiutował w Brulionie w 1990. Fotografuje od 1988r. Zdjęcia jego autorstwa zdobiły okładki książek m.in Marcina Świetlickiego, Andrzeja Stasiuka, Krzysztofa Vargi.Swoje teksty publikował na łamach Machiny, Tygodnika Powszechnego, Gazety Wyborczej, Art & Business, Gazety Antykwaryczej, Opcji, Fa-art oraz fotoTAPETY.

CEZARY BODZIANOWSKI
B
E = mc  
w nocy z 10 na 11 marca 2004 w najblizszej okolicy galerii

fotoreportaż z wydarzenia

JAN MLODOZENIEC
UBU KRÓL
40 GWASZY DO SZTUKI ALFREDA JARRY
18 grudnia 2003 - 20 stycznia 2004.

fotoreportaż z wernisażu

Basia Bańda
"ci ci"

6 grudnia, 2005

Jej "znakiem" autorskim jest kolor różowy. Kolor kobiecy, dziecinny, kolor bielizny, lizaków i pop-artu. I w końcu kolor, który dla artystek przyjmujących perspektywę feministyczną, stał się symbolem buntu przeciw stereotypowemu wyobrażeniu kobiety.

Bańda sięga po miękkie materie i przyczepia do swoich prac robione na drutach ubranka. Czapeczka zmienia się jednak w pierś kobiecą, a gdy uchyli się wełniany szaliczek można zobaczyć erotyczny rysunek. Artystka wyszywa także na gładkim tle różne historie i napisy (czasem czułe, czasem wulgarne).
Swobodnie łączy odmienne poetyki - sięga do sztuki takich artystów jak Jean-Michel Basquiat, Nancy Spero, a także Louise Bourgeois czy Maria Pinińska-Bereś. Każde z jej płócien jest rodzajem malarskiego notatnika, za pomocą którego kolekcjonuje podsłuchane wyznania i obelgi, oraz otaczające nas znaki-symbole.

Jakby-dziecięcym rysunkom pojawiającym się na obrazach Bańdy towarzyszy śmiała erotyka i ironia, a z daleka łudząca przytulnością i naiwnością "miękka", buduarowa sztuka, z bliska okazuje się przenikliwą wypowiedzią na temat języka współczesnej kultury.
Zakładając różowy sweterek naiwnej dziewczynki i bazgrając "dziecięcą ręką" slogany, wulgaryzmy i pikantne historie artystka z humorem obnaża kostiumowość wykreowanych społecznie podziałów płciowych. Nie przedstawia jednak rzeczywistości w kategoriach białe-czarne. Raczej pokazuje absurdalność wszelkich schematów, udowadniając, że najlepszą formą kontestacji jest zabawa.
Basia Bańda - u rodzona w 1980 roku. Studentka IV roku malarstwa na ASP w Poznaniu.

20 URODZINY GALERII ZDERZAK

28 października - 6 listopada 2005

fotoreportaż z wernisażu

Wystawa organizowana przy współpracy Muzeum Narodowego w Krakowie odbędzie się w krakowskim Arsenale (Muzeum Książąt Czartoryskich, ul. Pijarska 8).

Pokazane zostaną obrazy artystów, którzy stali się mistrzami dla wielu twórców młodego pokolenia i którzy zarazem współtworzyli historię Zderzaka. Zobaczyć będzie można dzieła Stefana Gierowskiego, Zbigniewa Makowskiego, Jarosława Modzelewskiego, Andrzeja Wróblewskiego oraz nurt malarstwa materii.

Poczęstunek na wernisaż przygotuje restauracja Chimera. Każdy z mistrzów uhonorowany zostanie osobnym stołem, którego kompozycja korespondować będzie z dziełami malarza.

NATURMUSEUM

28 października - 30 listopada 2005

Wystawa będzie próbą pokazania działalności galerii od innej strony - tej nieznanej publiczności, na co dzień niewidocznej. 150 eksponatów - fragmenty dzieł sztuki, listy, impertynencje, dziwne obiekty artystyczne, wycinki prasowe i inne materialne świadectwa życia galerii - zebranych w 10 działach tematycznych utworzy historię naturalną Galerii Zderzak. NATURMUSEUM oglądać będzie można w pomieszczeniach galerii przy ul. Floriańskiej 3 w Krakowie.

28 października na *nasi partnerzy: Muzeum Narodowe w Krakowie, krakowska restauracja Chimera, "WIELKI EKRAN"

patroni medialni: Tygodnik Powszechny, The Warsaw Voice, Architektura-Murator, Warsaw Insider, Cracow-life.com

DOROTA KRAKOWSKA

Antropomachia

15 WRZEŚNIA- 21 WRZEŚNIA 2005

fotoreportaż z wystawy

Lalki, marionetki, manekiny, antropomorficzne bestie a przede wszystkim człowiek i jego relacja do Drugiego/Innego są ulubionym tematem Doroty Krakowskiej. Jej styl nawiązuje do grafik Jerzego Panka. Czarno-białe linoryty wyróżnia kanciasta linia i maksymalnie uproszczona forma.

Wystawa ANTROPOMACHIA będzie pierwszym multimedialnym projektem Doroty Krakowskiej. Na wystawie zostanie pokazany film, którego obraz będzie rzutowany z projektora video na monumentalne grafiki (wym. 200x100 cm). Dwie postacie przedstawione na grafikach znajdą dopełnienie w filmowych aktach (kobiecym i męskim).

Artystka o swym najnowszym projekcie : Z początku nieruchome, po dłuższej chwili obie projektowane postacie zaczynają powoli zwracać się ku sobie, odrywając się od graficznych sylwetek i odsłaniając niewidoczne dotąd połowy swych "realnych" ciał. Krok po kroku zbliżają się ku środkowi obrazu. W ich relacji wyczuwalne jest rosnące napięcie. Następuje moment choreograficznego zwarcia - rodzaj walki o zabarwieniu erotycznym. Rozdzielają się i każde zmierza dalej w swoim kierunku, kiedy zatem dochodzą do czarnych półfigur, następuje zamiana miejsc. Powolnym ruchem ustawiają się frontalnie i "dopasowują" do półfigur. Obraz nieruchomieje. Po chwili cykl zaczyna się od nowa.

Zapraszamy na wernisaż wystawy w Galerii Zderzak, który odbędzie się 15 września o godz. 18.00.

Dorota Krakowska- ur. 1955 r. w Krakowie. Studia Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie, Wydział Grafiki. Dyplom rok 1980 w Pracowni Wklęsłodruku (Profesor Andrzej Pietsch) i Pracowni Drzeworytu (Profesor Franciszek Bunsch). Mieszka i pracuje w Krakowie

Udział w wystawach zbiorowych: "Nowa Grafika z Krakowa" (Neue Graphik aus Krakau), Kunstverien Springhornhof Neuenkirchen (Niemcy), 1983; "VII Ogólnopolski Konkurs Graficzny im. Józefa Gielniaka", 1989; "Rzeźba i grafika w Krakowie", Ronneby (Szwecja), 1989; "Grafika w Krakowie - Pokolenia", Kraków, Włocławek, Opole, 1993; "Triennale Tczewskie - grafika małych miast", 1995; "Die Krakauer Schule", Galerie Kunen, Dülmen (Niemcy), 1997; "Die Krakauer Schule", Künstlerhaus Kenkmannshof, Recklinghausen (Niemcy), 1997; 9. Kunstmarkt Dresden, Drezno 2000; "Hommage a Paul Klee" Muzeum Narodowe Warszawa, Muzeum Narodowe Poznań, 2001; "Der Schweigende Bogen"; (instalacja/z Leszkiem Danilczykiem), Ravensbrück (teren dawnego obozu), 2002

Wystawy indywidualne: "Bestyjkarium", Galeria Zderzak, Kraków, wrzesień/październik 2000; "Przytul mnie", Galeria Zderzak, Kraków, wrzesień/październik 2003

od 2 sierpnia do 10 września:

PODRÓŻOWANIE

malarstwo

Wyjechaliśmy na wakacje.

Ale w Zderzaku od 2 sierpnia możecie obejrzeć nową wystawę. O podróżowaniu opowiadają malarze: Basia Bańda, Justyna Bula, Ignacy Czwartos, Marcin Maciejowski, Jarosław Modzelewski, Igor Przybylski.

Ich obrazy podejmują klasyczne dla sztuki i literatury tematy - sięgają po motyw drogi i wędrówki. Igor Przybylski maluje lokomotywy, a Justyna Bula tablice informacyjne obecne na peronach dworców. Dla Ignacego Czwartosa ziemskie podróże bywają przystankami na drodze do wieczności. Basia Bańda opowiada o odwiedzanych polskich miastach znakami przyjaźni i miłości. Bohaterkami obrazów Marcina Maciejowskiego i Jarosława Modzelewskiego są wielkie rzeki - Amazonka i Wisła.

Obrazy sześciorga malarzy to również opowieść o podróży artystycznej - o wyprawie w poszukiwaniu inspiracji i własnego języka plastycznego.

Niech "Podróżowanie" będzie dla nas zachętą do takich właśnie podróży.

HIGH DEFINITION
KONRAD KUZYSZYN
MONIKA SZWED
JULIA STANISZEWSKA
KRZYSZTOF ZIELINSKI
IRENEUSZ ZJEZDZALKA

Wystawa czynna od 12 do 30 lipca 2005.

HIGH DEFINITION jest proba scharakteryzowania innej wrazliwosci, która od kilku lat coraz wyrazniej obecna jest w sztuce polskiej. Artysci porzucaja fascynacje kultura masowa. Ironiczna analiza cywilizacji postindustrialnej ustepuje miejsca zainteresowaniu tym, co prywatne, intymne, ale tez "nieciekawe" z punktu widzenia relacji telewizyjnej. Tajemnicze zaulki miast, przykurzone domowe katy, wnikliwe spojrzenie na rzeczywistosc znana od dziecinstwa, a przede wszystkim swiat wyobrazni staja sie punktem odniesienia dla takich artystów jak Konrad Kuzyszyn, Julia Staniszewska, Monika Szwed, Krzysztof Zielinski i Ireneusz Zjezdzalka. Tytu˝ HIGH DEFINITION wskazuje na znaczenie detalu w pracach pokazywanych artystów. Wyszukane formalnie i kolorystycznie kompozycje stanowia antyteze dla komiksowej estetyki dominujacej obecnie na polskiej scenie artystycznej.
Na wystawe skladaja sie prace nastepujacych artystów:

Konrad Kuzyszyn /fotoobiekty/

Obiekty fotograficzne Konrada Kuzyszyna to zatopione w zywicy zdjecia przedmiotów dostrzezonych na dnie rzeki po wielkiej powodzi. Kiedys byly to przedmioty intymne, bliskie czlowiekowi. Sposób ich utrwalenia, ich barwa i organiczna powloka, otaczaja je zagadkowa aura niepewnosci i melancholii, charakterystyczna dla poetyki lódzkiego artysty. Prace sa echem wielkiej instalacji przestrzennej, która mozna bylo ogladac w Zderzaku w marcu br.

Julia Staniszewska /fotografia/

Cykl fotografii ?Mieszkancy ulicy Bryly" Julii Staniszewskiej, prezentowany w zeszlym roku w CSW w Warszawie, wywolal duze zainteresowanie. Absolwentka Ecole de Beaux Arts w Paryzu przez kilka lat fotografowala sasiadów z bloku, w którym mieszkala od dziecinstwa. Powstaly prace ukazujace w sposób madry, powazny i subtelny zwiazki pomiedzy ludzmi oraz przedmiotami, którymi sie otaczaja. Prace prezentowane na High Definition sa zapowiedzia indywidualnej wystawy artystki w Zderzaku.

Monika Szwed /rysunek/

Rysunki Moniki Szwed maja wiele wspólnego z fotografia. Odnosimy wrazenie, ?e ich tlem sa stare rodzinne albumy zapelnione mnóstwem pozowanych ujec. Kalkowanie, powtarzajace sie uklady postaci i motywów, które sugeruja inspiracje fotografia, skojarzone sa z ruchliwa, fantastyczna narracja i dekoracyjna kreska. Prace Moniki urzekaja delikatnoscia, duchowa równowaga, kultura rysunku i koloru.

Krzysztof Zielinski /fotografia/

Na wystawie przypominamy kilka fotografii Krzysztofa Zielinskiego z prezentowanego niedawno w Zderzaku kameralnego cyklu Random Pleasures. Im dluzej im sie przygladamy, im czesciej do nich powracamy, tym silniejsze jest przekonanie, ze mamy do czynienia z dzielem najwyzszej rangi. Piekno Random Pleasures, dostrzegalne na pierwszy rzut oka, odklada sie w wizualnej pamieci.

Ireneusz Zjezdzalka /fotografia/

Sedymentacje czyli prace fotografa, który wlazi do kazdej opuszczonej dziury, gdzie pozostal slad cz˝owieka, dotycza czasu zaprzeszlego. Niewielkie, wykonane w tradycyjnej technice bromowej, komponowane z sanderowskim pietyzmem dla modela, sa zwodniczym zapisem dokumentalnym.
Zdjecia Ireneusza Zjezdzalki dopelniaja obrazu High Definition, wystawy proustowskiej z ducha, ktora omija modne dzis trendy.

MONIKA SZWED: "23 KOANY"
Od 3 do 30 czerwca

fotoreportaż z wernisażu
Co to jest koan? Koan to pytanie, na które nie można uzyskać odpowiedzi na drodze racjonalnego rozumowania. "Kim byłeś przed swoimi narodzinami ?" - pytają mistrzowie zen młodych adeptów. Tylko głęboki intuicyjny wgląd we własną istotę, w naturę swojego umysłu, umożliwia odnalezienie rozwiązania paradoksalnych zagadek. Rozwiązanie koanu jest równoznaczne ze zjednoczeniem własnego doświadczenia z naturą rzeczywistości. Monika Szwed tworzy obrazowe koany. Jej rysunkowo-malarskie kompozycje oparte są na paradoksalnych, przypadkowych skojarzeniach. Artystka sięga do podświadomości, przywołuje mgliste wspomnienia z dzieciństwa, w których świat lęków i marzeń miesza się z rzeczywistością. W krainie czarów wszyscy mówią zagadkami, o czym przekonała się kiedyś mała Alicja, można tu spotkać magiczne grzyby oraz śmieszne - a może na wpół obłąkane - króliki. Tutaj logiczne myślenie ulega zawieszeniu: "- Czy widzę kogoś na drodze? Nikogo! - rzekła Alicja. - Ach, żebym ja miał taki wzrok - powiedział z żalem Król. - Nikogo! na taką odległość! Ja przy tym świetle widzę tylko tych, co istnieją." Artystka rysuje surrealistyczne kalambury - tajemnicze i niedopowiedziane. Wybiera niedookreśloność - w swoich pracach pozostawia duże płaszczyzny niczym niezamalowanego tła, rysowane formy "zawiesza" w przestrzeni. Sięga do japońskiej estetyki, w której niedokończenie równa się otwarciu na interpretację i jest przywołaniem pierwotnej pustki - dla mistyków - podstawy wszelkiego bytu. Paradoks "pustki, która jest pełnią" symbolizował w buddyzmie zen niczym nie wypełniony okrąg. Postrzępione koła, na których artystka umieszcza swoje kompozycje, integrują to, co doskonałe, pełne i wieczne (okrąg), z tym, co indywidualne, wybrakowane i niedoskonałe (gest człowieka). To koany. Codziennie spełniają się tysiące pragnień i tyle samo być może nie. - pisze Monika Szwed - Tak czy inaczej one są, a ludzie dbają o to, by dobrze je przechowywać; matki szepczą do uszu swoim najmłodszym córkom, żeby nigdy nie urosły, żeby zawsze były małe i zawsze były przy nich; japońscy rodzice na grobach swoich przedwcześnie zmarłych dzieci, ubierają kamienne figurki opiekuńczych bóstw w różowe "królicze" kurteczki. Pragnienie kontaktu, pamięci... Rysuję, bo również pragnę, przynajmniej na chwilę przywołać przestrzeń dzieciństwa, która odkształcona przez czas jest dla mnie jednocześnie "chwilową i absolutną rzeczywistością": jakby powiedział Mircea Eliade - ma charakter "rzeczywistości epifanicznej". Być może w tej sennej przestrzeni mogą być "wszystkie rzeczy, które zginęły, wszystkie połamane dziecięce zabawki" 1 I jeśli nawet są to tylko ich odbicia, to wzruszenie, że coś się odnalazło jest przeogromne, a pojawiające się łzy nie muszą być tylko "przeczuciem oka, co je czeka w przyszłości" 2 , mogą być jak bursztyn z zatopionym wewnątrz owadem - połamaną dziecięcą zabawką. Ta przestrzeń stanowi "archiwum egzystencji", w którym nie ma wartościowania, są pytania nie ma odpowiedzi, przybliża się znaczenie odosobnienia i pustki.
1 RAINER MARIA RILKE - "LIST DO MŁODEGO MALARZA BALTHUSA"
2 JOSIF BRODSKI - "ZNAK WODNY"
MONIKA SZWED
Ur. 17 kwietnia 1978 w Poznaniu. Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Dyplom w zakresie Edukacji Artystycznej pod kierunkiem prof. Alicji Kępińskiej, oraz w Katedrze Multimediów pod kierunkiem prof. Piotra Kurki.
Brała udział w wystawach:
XII. 2001 "WYSTAWA NA ŚLĄSKU" - Górnośląskie Centrum Kultury, Katowice
XI. 2003 "PIĘTRA SZTUKI" - Galeria Program, Warszawa

pokaz filmu

SAMBOR WILK

HARAKIRI NIKT ZA CIEBIE NIE POPELNI
plus videoklipy
we wtorek 31 maja 2005 o godzinie 18

fotoreportaż z wernisażu

JULIAN JONCZYK
RE-WIZJA POMNIKA ADAMA MICKIEWICZA
W czwartek 19 maja 2005 o godzinie 20.

fotoreportaz z wydarzenia

Projekt ten powstał ze zderzenia dwóch, niezależnych pomysłów artystycznych - festiwalu Starego Teatru re_wizje/ romantyzm oraz instalacji Korekta Pomnika Juliana Jończyka.Projekt Korekty Pomnika powstał wiosną 1998. "Adaś" lewą ręką miał przyciskać do serca trzy neony, każdy około trzech metrów długości, tak, że świetliste rurki sięgałyby poecie aż do stóp. W ten sposób Julian Jończyk zamierzał zinterpretować podwójną rocznicę: obchody dwustulecia urodzin Wieszcza oraz stulecie postawienia pomnika na płycie Rynku. "Chciałem uczcić poetę, dodać pomnikowi świeżości" - mówił wówczas autor. Galeria Zderzak zgłosiła projekt do programu festiwalu Kraków 2000 , który koordynował obchody roku mickiewiczowskiego. Pomysł iluminacji pomnika nie zyskał jednak uznania urzędników; trafił jedynie na łamy Gazety Wyborczej (10 sierpnia 1998) i - razem z innymi projektami świetlnych interwencji - do katalogu wystawy Światłosfera II ( Galeria Zderzak, 2004) . Minęło "siedem lat chudych" - i Korekta pomnika doczekała się realizacji, tym razem w ramach innego już festiwalu i pod nowym tytułem: Re wizja pomnika . Opiekunem projektu jest Magda Stojowska. Festiwal re_wizje/ romantyzm to projekt Starego Teatru, który ma na celu ożywienie dyskusji o romantyzmie, przywrócenie polskiej scenie tekstów romantycznych czytanych na nowo przez młode pokolenie reżyserów. To także spotkanie wyjątkowych osobowości artystycznych i naukowych, które będą opowiadać o swojej osobistej lekturze romantyków. Co może znaczyć Adam Mickiewicz, w którego lewej dłoni, zazwyczaj przyciśniętej do serca, znajdą się trzy świetliste pręgi neonów - czy to miecze? Czy promienie? Czy w ogóle można tu znaleźć jakieś oczywiste skojarzenie?
Prof. Jacek Woźniakowski o re_wizji pomnika :
Pomniki po pewnym czasie stają się właściwie niewidzialne dla mieszkańców danego miasta, tyle tylko, że się na nie wdrapują przyjezdni albo dzieci, ale w końcu człowiek nie zwraca uwagi na to co one symbolizują albo co mają znaczyć. Jeżeli nagle taki pomnik zostaje oświetlony w nowy sposób, zwłaszcza, jeżeli jego główny mieszkaniec trzyma to światło w ręku, to każe zwrócić uwagę na jego postać i zastanowić się, co to może znaczyć. Każde zastanowienie się jest rzeczą cenną. Jeżeli taki konwencjonalny, więc zwykle wątły akcent urbanistyczny jak pomnik zostaje ożywiony i jeżeli widz, przechodzący obok, zostaje zmuszony do refleksji, to bardzo dobrze. Julian Jończyk urodzony w roku 1930 w Szczekocinach. 1950-56 - studia w krakowskiej ASP, dyplom na Wydziale Malarstwa. 1955-61. Współzałożyciel Grupy 5-ciu. 1961 - stypendium Rządu Francuskiego oraz pobyt w Paryżu. Członek Grupy Krakowskiej, w jej zbiorowych wystawach uczestniczył od 1963 roku. Jończyk od lat 70. realizuje projekty, w których wykorzystuje światło jako jedno z mediów. Artysta od dziesięciu lat współpracuje z Galerią Zderzak.

KRZYSZTOF ZIELINSKI
RANDOM PLEASURES - wystawa fotografii
od 15 kwietnia 2005
Wystawa czynna do 31 maja 2005.

fotoreportaż z wernisażu

wystawa videoinstalacji
KONRAD KUZYSZYN
SAN RIVER
od 17 marca 2005

fororepotaż z wernisażu
Konrad Kuzyszyn posługuje się w swojej sztuce fotografią, instalacją, tworzy obiekty fotograficzne. Początkowo podejmował problematykę bliską artystom z kręgu "Kowalni", wpisując się w nurt sztuki krytycznej. Podobnie jak do artystów z pracowni Grzegorza Kowalskiego przylgnęła do Kuzyszyna etykietka skandalisty. Największe kontrowersje wzbudzał przede wszystkim cykl fotografii wykonany w końcu lat 80. w Collegium Anatomicum Akademii Medycznej w Łodzi, w których artysta połączył własną twarz z portretami zmarłych. Turpistyczną estetykę porzucił Kuzyszyn w połowie lat 90. Głównym tematem jego sztuki pozostał jednakże człowiek. Ulubionym medium artysty stała się instalacja. W starannie zaaranżowanych za pomocą neonowego światła przestrzeniach umieszczał obiekty wykonane z parafiny i silikonu, w których zatapiał zdjęcia fragmentów ludzkiego ciała. Przestał stronić od piękna formy i metaforyki. Łukasz Gorczyca napisał: "Jest liryczny, intymny, misterny, dotyka ciała, ale zarazem je dematerializuje i preparuje w wieczność. Zachwyca się, zadziwia, spogląda przez obiektyw lub szkło powiększające i wyobraża sobie kosmos. Jego poetyckość jest wręcz podręcznikowa, tyle że ów podręcznik jest bardzo współczesny - elektroniczny, ciekłokrystaliczny".
W najnowszych realizacjach Kuzyszyna pojawia się także przedmiot. Wyrzucone rzeczy to dla Kuzyszyna ślady obecności człowieka. Ślady, których artysta szuka i skrupulatnie rejestruje używając aparatu fotograficznego i kamery wideo. Dno rzeki San to doskonałe miejsce na poszukiwania – tam natknął się artysta na oblepiony błotem i glonami dziecięcy bucik, który stał się punktem wyjścia pracy pokazywanej w Zderzaku. Porzucone na brzegu przedmioty, jak np. lalka-zabawka, już za sprawą artysty znalazły się w wodzie, by następnie, wyłowione kamerą mogły opowiedzieć historię rzeki.
W instalacji stworzonej we wnętrzu Galerii Zderzak tajemnicza, pochłaniająca wszystko rzeka jest metaforą ludzkiego losu. "San River" to jednak nie tylko refleksja nad

egzystencją człowieka i płynącym czasem. Tytuł oparty na grze słów stanowi ironiczny komentarz do "wielkich narracji", którym nie oparła się nawet polska sztuka krytyczna.
Konrad Kuzyszyn (ur. w 1961): absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (obecnie ASP) w Łodzi. Obecnie prowadzi Pracownię Fotografii i Obrazu Wideo w macierzystej uczelni. Brał udział w najgłośniejszych wystawach sztuki polskiej ostatniego dziesięciolecia (m.in.): Antyciała, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa 1995; Scena 2000, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa 2000; Konstrukcja w procesie, Bydgoszcz 2000; In Between. Art from Poland 1945-2000, Chicago Cultural Center, Chicago 2001; Niebezpieczne związki sztuki z ciałem, Galeria Arsenał, Poznań 2002. Prace artysty znajdują się m.in. w kolekcjach: CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa; Kolekcja Sztuki Współczesnej – Międzynarodowe Centrum Sztuki Krajów Nadbałtyckich, Gdańsk; Galeria Arsenał, Białystok.

CEZARY BODZIANOWSKI
LECA ZURAWIE
28 lutego 2005.
Czas: godz. 15.00
Miejsce: Kopiec Krakusa

"jeżeli człowiek weźmie kawałek płótna żaglowego i nada mu kształt piramidy, której każdy bok będzie miał 12 łokci szerokości i taką sama długość, to może bezpiecznie opuścić się z dowolnej wysokości"

Leonardo da Vinci

pokaz filmu
Jacka Talczewskiego
PORA!

Fotoreportaż

rewolucjonisci doby PR
Kijów 29 listopada 2004
Akcja pod Prokuratura Generalna Ukrainy
Pokaz odbedzie sie w piatek 7 stycznia 2005
PORA! – w jezyku ukrainskim, podobnie jak i w jezyku polskim, oznacza “najwyzszy czas, czas na zmiane”. Kampania obywatelska PORA! odwoluje sie do spolecznego oporu nie uciekajacego sie do uzycia sily dla osiagniecia swoich celów. Jej podstawowym zalozeniem jest zaktywizowanie spo1eczenstwa obywatelskiego na Ukrainie. Moje uczestnictwo w “ukrainskiej rewolucji” sprowadzalo sie do pobytu w czasie drugiej tury wyborów 22 listopada we Lwowie w lokalach wyborczych i mediach popierajacych kandydata “pomaranczowych”. W dniach 27–30 listopada uczestniczylem w przygotowaniach do akcji i dzialaniach ulicznych przeprowadzanych przez “PORE” we Lwowie i w Kijowie: 27–28 Lwów, 29–30 Kijów. Aktywisci PORY sa ludzmi przygotowanymi przez doswiadczenia serbskie i gruzinskie. Ich narzedziami sa dzialania plastyczne, parateatralne i w1asciwie wszystkie zdobycze dzisiejszych mediów. Organizacja nie ma struktury hierarchicznej, przystepujac do wspólpracy z “Pora” deklaruje sie swoje umiejetnosci i proponuje sie swoje dzialanie. Moja propozycja byl przekaz medialny. Zostalo to przyjete z duza sympatia. Efektem moich dzialan jest film dokumentalny – 26’ o organizacji “Pora” dla I programu TVP. Emisja odbedzie sie 13 stycznia 2005. Prezentacja akcji protestacyjnej pod Prokuratura Generalna w Kijowie odbedzie sie 7 stycznia 2005 w Galerii Zderzak w Krakowie.
Material prezentowany w Zderzaku bedzie zawierac:
1.Lwów “biuro”. Bardzo krótki wstep na temat celów Pory (po polsku) przez lwowskiego dzialacza Andrieja (zasada jest nie podawanie nazwiska i obszaru swojej aktywnosci)
2.Kijów “biuro”. Zalozenia i formy dzialania przez równiez lwowska aktywistke Ole (projektantke logo)
3.Ulice Kijowa. Przebieg akcji protestacyjnej przed prokuratura.
Jacek Talczewski

galeria sztukpuk | wydarzenia | galerie | forum-teksty | recenzje | archiwum | linki | kontakt