trzy wystawy

od 12 grudnia 2007

fotoreportaż z wernisażu

Łódź Kaliska Alementarz

Mamy zaszczyt zaprosić na pierwszą indywidualną wystawę Łodzi Kaliskiej w Bunkrze Sztuki. Artyści  odwołują się do polskiej tradycji elementarzy, w szczególności do pozycji autorstwa Mariana Falskiego, który jest w użyciu, z pewnymi modyfikacjami, od 1910 roku do dziś. Projekt Alementarz to propozycją dla współczesnych, dorosłych "analfabetów". To nauka o tym, czym są elementarze, ujawniająca opresyjność systemu oświaty.

z cyklu Transkultura -

Loulou Cherinet Verbatim

Wystawa Verbatim to pierwsza w Polsce prezentacja twórczości Loulou Cherinet. Podstawowym medium, którym posługuje się artystka, jest wideo. Jej prace często czerpią z tradycji dokumentu. Poruszają problem odmienności kulturowej i subiektywnego postrzegania rzeczywistości. W Bunkrze Sztuki będzie można zobaczyć trzy filmy: White Woman, Minor Field Study i Allegory of the Cock oraz serię fotografii White Man.

obiekt dizajnerski

Piotra Blamowskiego Sofa

Bunkier Sztuki zaprasza na prezentację najnowszego projektu Piotra Blamowskiego. Pokazywany obiekt to Sofa wykonana z brązu i obita jedwabną, pluszową tkaniną. Monumentalny eksponat waży około 400 kg, ma 180 cm wysokości, 200 cm szerokości i 100 cm głębokości. Dominującym elementem Sofy są niezwykle bogate, barokizujące zdobienia. Artysta świadomie posłużył się manierystyczną metodą wykorzystania elementów dekoracyjnych typowych dla baroku. Dzięki temu dochodzi do "pęknięcia" stylu. Na pierwszy rzut oka Sofa Piotra Blamowskiego wydaje się obiektem, w pełnie odwołującym się do estetyki baroku. Po chwili można jednak dostrzec perwersyjną wirtuozerię z jaką artysta igra z ornamentami i konwencjami

Bogna Burska

Zabawa z przemieszczającymi się zwierciadłami - część druga

od 7 listopada 2007

Kuratorka: Magdalena Ujma

fotoreportaż z wernisażu

 Bunkier Sztuki zaprasza na drugą odsłonę projektu Bogny Burskiej Zabawa z przemieszczającymi się zwierciadłami. Część pierwsza prezentowana była w maju i czerwcu tego roku w Warszawskim Aktywie Artystów. Składały się na nią trzy prace wideo: One More, A Very Bad Dream of Count Monte Christo oraz A Piece of Jade. W Krakowie, obok wcześniejszych realizacji, artystka pokaże przygotowane specjalnie dla Bunkra Sztuki filmy dopełniające projekt: A Heart So White, God Is Vain i Wiatr.

 Zabawa z przemieszczającymi się zwierciadłami to zbiór filmów wideo o charakterze found footage. Artystka wykorzystała do swojej pracy fragmenty ze znanych filmów fabularnych. Projekt jest głęboko zanurzony w kulturze, czerpiąc jednocześnie z zasobów tej wysokiej jak i popularnej. Znajdują się tu odniesienia do wielkich hollywoodzkich produkcji takich jak Pasja Mela Gibsona oraz klasyki gatunku płaszcza i szpady Hrabiego Monte Christo Kevina Reynoldsa, ale także do bardziej wysmakowanych filmów jak Chińska szkatułka w reżyserii Wayne'a Wonga. Bogna Burska niczym detektyw przygląda się specyfice języka filmu, ujawniając intrygujące zbieżności występujące w różnych, często odległych od siebie gatunkowo, narracjach filmowych.

 Tytuł projektu wiąże się z postacią Jorge'a Luisa Borgesa, autora szkatułkowych, erudycyjnych powieści, w których prawda i fikcja znoszą się nawzajem w nieskończonych sekwencjach odbić i powtórzeń. Napisał on recenzję nieistniejącej książki The Conversation with the man called Al-Mu'tasim występującej z podtytułem zaczerpniętym przez Burską do projektu: A game with the shifting mirrors (Zabawa z przemieszczającymi się zwierciadłami). Nawiązanie to jest celowe. Tak jak Borges igra z rzeczywistością, tak Bogna Burska posługując się dwoma artystycznymi środkami - cytatem i zmianą kontekstu doprowadza w swoich filmach do ciągłej gry refleksów, powtórzeń, nieustanne snując, rwąc i ponowne związując nici sensu w spójną całość.

 W filmie A Very Bad Dream of Count of Monte Christo Burska zestawia sceny biczowania Chrystusa i hrabiego Monte Christo, które zbliża do siebie postać aktora Jamesa Caviezela odgrywającego obie role. One More to found footage będący zestawieniem dwóch filmów gangsterskich: Kansas City Roberta Altmana oraz Świętych z Bostonu Troy'a Duffy'ego. W obu pojawia się scena opowiadania zbliżonego żartu, przekazywanego jednak w dwóch różnych wersjach. A Piece of Jade łączy w sobie fragmenty z trzech filmów z Jeremym Ironsem - Chińskiej szkatułki Wayne'a Wonga, Lolity Adriana Lyne'a i Skazy Louisa Malla. Burska wykorzystując trzy różne kreacje filmowe Ironsa buduje jedną narrację. Filmy przygotowane specjalnie na wystawę w Bunkrze Sztuki dotykają m.in. symboliki krwi, miłości i śmierci - zbiorowych fantazji, figur i tropów, które przewijają się w kulturze od wieków, a które znajdują nowe życie w filmach rozrywkowych.

 Bogna Burska (ur. 1974). Malarka, autorka filmów, instalacji i fotografii. Ukończyła warszawską ASP (2001). Wybrane wystawy indywidualne: Już po zimie, Change and Partner Conteporary Art, Rzym (2005); Salon telewizyjny, Mały Salon, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa (2004); Życie jest piękne - cd., Galeria Szara, Cieszyn (2002). Wybrane wystawy zbiorowe: Miłość i demokracja, Stary Browar, Poznań (2005); Piękno, czyli efekty malarskie, Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała (2004); As White as Snow, as Red as Blood Giedre Bartelt Galerie, Berlin (2004); Continental Breakfast  (we współpracy z Nikoleta Marković), Planetarium, Belgrad (2004); Kunstprojekt-Goetzen, Friedenskirche, Frankfurt nad Odrą (2004); Seduced, Prague Biennale 1, Praga (2003); Tenderness, Center for Contemporary Art, Kijów (2003); Polish Brand, Art Moscow, Moskwa (2003).

X. Lecie Kursu Fotografii Artystycznej - wystawa jubileuszowa

"SPRAWY OSOBISTE"

od 24 września 2007

fotoreportaż z wernisażu

Wystawa jubileuszowa X. Lecie KFA, pod roboczym tytułem: "Sprawy osobiste", przedstawi prace absolwentów KFA  z ostatnich 10 lat, kontynuujących i rozwijających swoje działania w dziedzinie fotografii artystycznej. Wybór około stu prac, blisko siedemdziesięciu autorów, został pomyślany jako prezentacja ich aktualnych poszukiwań. Prace reprezentują różnorodne koncepcje, style,  techniki i wrażliwości. Jednak elementem łączącym dzieła poszczególnych autorów, będzie niezwykle osobisty i intymny charakter prac. Szczerość, głęboki namysł i oryginalność, rozumiana również jako odwrót od popularnych tematów w stronę własnych, często kierowanych silnymi emocjami poszukiwań, są obecne we wszelkiego typu pracach, od portretu do abstrakcji. Szczególnym akcentem wystawy będą licznie prezentowane autoportrety.

Mamy również nadzieję, że dzięki wystawie będzie można prześledzić ciekawe biografie absolwentów KFA. Wśród wystawiających znajdą się, m.in. młodzi kreatywni 20-30-latkowie mieszkający i działający obecnie w USA, Australii, Anglii, Irlandii, Włoszech, Niemczech. Wielu z nich kontynuuje naukę na tamtejszych uczelniach artystycznych, inni odnoszą sukcesy zawodowe i artystyczne związane z fotografią, jeszcze inni dokumentują fotograficznie swoje emigracyjne doświadczenia. Wielu z tych, którzy działają w Polsce, było lub jest obecnie, studentami i studentkami uczelni i szkół artystycznych w całej Polsce: Krakowie, Warszawie, Poznaniu czy Wrocławiu. Część ma za sobą udane wystawy indywidualne w kraju i za granicą .

Dodatkowo, na wystawie zostaną zaprezentowane prace, prowadzącego Kurs Fotografii Artystycznej, artysty fotografika Zbigniewa Pozarzyckiego.

Kurs Fotografii Artystycznej w Śródmiejskim Ośrodku Kultury w Krakowie działa od 1997 roku. Jego dorobek to ponad siedmiuset absolwentów, kilkanaście wystaw zbiorowych i indywidualnych, wielokrotne prezentacje w krakowskich galeriach, wiele plenerów fotograficznych oraz ekspozycje we Lwowie i Kopenhadze. Uczestnicy i absolwenci KFA zostali wyróżnieni wieloma nagrodami w konkursach fotograficznych. Kurs oparty na autorskim programie, od początku jego istnienia prowadzi artysta fotografik Zbigniew Pozarzycki.

WORLD PRESS PHOTO 07

od , 20 września 2007

fotoreportaż z wernisażu

Bunkier Sztuki już po raz dziesiąty ma zaszczyt gościć najważniejszy konkurs fotografii prasowej na świecie. Wystawa World Press Photo 07 jest pięćdziesiątą w historii konkursu ekspozycją, która prezentowana jest w ponad 85 miejscach z 40 państw z całego świata. W tegorocznej edycji wzięło udział 4460 fotografów z 124 krajów.

Od 27 stycznia do 8 lutego w Amsterdamie obradowało trzynastoosobowe jury, które przyznało nagrody w dziesięciu kategoriach sześćdziesięciu fotografom z dwudziestu trzech krajów: Argentyny, Australii, Brazylii, Danii, Kanady, Francji, Niemiec, Węgier, Izraela, Włoch, Japonii, Meksyku, Niderlandów, Nigerii, Norwegii, Palestyny, Chin, Południowej Afryki, Hiszpanii, Szwecji, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Wszystkie zwycięskie fotografie pokazywane są bez jakiejkolwiek formy cenzury. W Bunkrze Sztuki zaprezentowane zostaną w formie wielkoformatowych zdjęć.

Główną nagrodę i tytuł Fotografii roku 2006 otrzymało zdjęcie autorstwa amerykańskiego fotografa Spencera Platta z agencji Getty Images. Przedstawia młodych libańczyków jadących ulicą przez Haret Hreik, zbombardowany rejon południowego Bejrutu. Przez prawie pięć tygodni Izrael atakował ten rejon i okoliczne miasta południowego Libanu w kampanii przeciwko wojownikom Hezbollahu. Od 14 sierpnia tysiące Libańczyków zaczęło wracać do swoich domów. Według libańskiego rządu 15,000 domów i 900 komercyjnych firm zostało zniszczonych. Zdjęcie roku 2006 pokazuje skalę i ogrom zniszczeń w skutek działań wojennych.

Word Press Photo jest założoną w Amsterdamie w 1955 roku organizacją non-profit. Jej głównym celem jest wspieranie i promowanie międzynarodowej pracy profesjonalnych fotografów prasowych. Przez lata organizacja rozwinęła się w niezależną platformę wymiany informacji skupiającą największych mistrzów reportażu.

Skład jury World Press Photo 2007:
Przewodniczący: Michele McNally (USA), The New York Times
Członkowie:
Peter Bialobrzeski (Niemcy), fotograf Laif Photos & Reportagen
Philip Blenkinsop (Australia), fotograf Agence Vu
Ruth Eichhorn (Niemcy), dyrektor fotograficzny Geo
Adrian Evans (Wielka Brytania), dyrektor Panos Pictures
Maya Goded (Meksyk), fotograf Magnum Photos
Diego Goldberg (Argentyna), fotograf
Wen Huang (Chiny), redactor fotograficzny Xinhua News Agency
Alexander Joe (Zimbabwe), fotograf Agence France-Presse
Jerry Lampen (Niderlandy), fotograf Reuters
Jean-François Leroy (Francja), dyrektor Visa pour l'Image
Maria Mann (USA), konsultant fotograficzny
Sekretarz:
Stephen Mayes (Wielka Brytania), dyrektor archiwum zdjęć Art + Commerce Anthology

Adrian Paci

Miejsca pomiędzy / Spaces in-between

od 06.09.2007

fotoreportaż z wernisażu

Kuratorki: Anna Smolak i Magdalena Ujma

Wystawa Miejsca pomiędzy / Spaces in-between to pierwsza w Polsce prezentacja twórczości Adriana Paciego. Na ekspozycję składają się filmy, w których artysta w swoją własną autobiograficzną opowieść wplata bardziej uniwersalną narrację.

Adrian Paci, artysta albańskiego pochodzenia, obecnie mieszka i pracuje w Mediolanie. Dzieciństwo i okres dorastania spędzone w ojczyźnie, jak i emigracja do Włoch wywarły na nim silny wpływ, a upadek komunizmu w Albanii stał się punktem zwrotnym w jego twórczości. Debiut artystyczny na początku lat 90. i podejmowana tematyka prac sprawiły, że Paci został zaliczony do twórców, których Edi Muka określa mianem pokolenia transformacji.

Wśród filmów wideo prezentowanych w Bunkrze Sztuki znajduje się Albanian Stories (1997), w którym trzyletnia córka artysty opowiada swoim lalkom bajki. Pozornie niewinna historia przyjmuje jednak mocny wydźwięk, gdy zaczynają się w nią wplatać wspomnienia dziewczynki z czasów wojny w Albanii. Believe me, I'm an artist (2000) powstał w wyniku osobistych doświadczeń Paciego. Film jest odtworzeniem rozmowy jaką przeprowadzono z artystą na posterunku włoskiej policji, po tym jak laboratorium fotograficzne, w którym wywołał zdjęcia projektu artystycznego Exit (1999) z córką w roli głównej, złożyło na niego donos jako domniemanego autora dziecięcych zdjęć pornograficznych. Piktori (2002) porusza problem miejsca artysty w społeczeństwie zwracając jednocześnie uwagę na problemy gospodarcze Albanii  obok Mołdawii oraz Serbii jednego z najbiedniejszych państw Europy, w którym ciągle około 50% produktu krajowego brutto PKB wytwarzane jest w szarej strefie. Anonimowy malarz opowiada w nim o swoim życiu i pracy. Chcąc zarobić na chleb musi wykorzystywać swój talent do podrabiania na zamówienie dyplomów, dokumentów, czy metek znanych marek. W pokazanym na weneckim Biennale w 2005 roku filmie Turn On (2004), w którym artysta wraca do rodzinnego miasta Szkodry, grupa bezrobotnych oświetla ciemne ulice za pomocą generatorów prądu. Są one powszechnym elementem krajobrazu w Albanii, która importuje elektryczność z sąsiedniej Macedonii i ciągle doświadcza przerw w dostawie prądu na skutek powtarzających się kryzysów energetycznych. Na wystawie zaprezentowane zostanie także wideo Klodi (2005), którego tytułowy bohater ustawiony frontalnie do kamery przez 40 minut opowiada o swoich doświadczeniach nielegalnego emigranta.

Po wystawach Shahrama Entekhabiego, Wojtka Doroszuka, Waela Shawkyego, Olafa Breuninga oraz Jespera Alvaera i Isabeli Grosseovej, jakie miały miejsce w Bunkrze Sztuki, Adrian Paci wprowadza nową problematykę do projektu Transkultura. Obok analizy tożsamości w fazie kryzysu, problemu nomadyzmu, z którym wiąże się wykorzenienie i rozerwanie związków rodzinnych, w pracach Paciego pojawiają się pytania o rolę biografii w twórczości artystycznej: sposobu jej wykorzystania, celowości tego zabiegu i jego granic, a także wpływu doświadczenia emigracji na sztukę.

Adrian Paci urodził się w 1969 w miejscowości Szkodra w Albanii. W latach 1987  1991 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Tiranie. W1997 ze względu na trudną sytuację polityczną w Albanii decyduje się wraz z rodziną na wyjazd z kraju do Włoch, do Mediolanu. Od 2002 współpracuje z Galerią Franceski Kaufmann w Mediolanie i Petera Kilchmana w Zurychu. Od 2003 pracuje jako wykładowca sztuk wizualnych na Accademia Carrara di Belle Arti w Bergamo i na Uniwersytecie Iuav w Wenecji. Wybrane wystawy indywidualne: First At Moderna, Moderne Museet, Sztokholm, S, 2005; P.S. 1 Contemporary Art Center, Nowy Jork, USA, 2005; Perspective 147: Adrian Paci, Contemporary Arts Museum Houston, Houston, USA, 2005; Turn on, Galeria Via Farini, Mediolan, I, 2004; A Toll on Rituals, Baltic Art Center, Gotland, S, 2003; True Stories, Galeria Irida, Sofia, BG, 2002; Permanent Instability, Państwowa Galeria Sztuki, Tirana, AL, 1995. Wybrane wystawy zbiorowe: Always a Little Further, Venice Biennale, Wenecja, I, 2005; Biennale of Goeteborg, Göteborg, S, 2005; Irreducible, Miami Art Center, Miami, USA,2005; Draft, Kunsthalle Zurich, Zurych, CH, 2003; Se Bashku, Tirana Biennale 2, Tirana, AL., 2003; In Search of Balkania, Neue Galerie Graz, Graz, A, 2002; Manifesta 3, III Biennale Internazionale d'Arte Contemporanea, Lublana, SLO, 2000; XLVIII Biennale, Wenecja, I, 1999.

Bunkier Sztuki

Jesper Alvaer & Isabela Grosseová

Figure and Ground

od 5 lipca 2007

fotoreportaż z wernisażu

Tytuł wystawy Figure and Ground (Figura i tło) nawiązuje do określenia stosowanego w sztukach wizualnych. Jest to sposób pracy, jaki artyści zastosowali w projekcie prezentowanym w Bunkrze Sztuki. Metoda ta polega na widzeniu ludzi i rzeczy w sposób całościowy - w tym wypadku na tle różnorodnego kulturowo, ukształtowanego przez procesy historyczne i działalność ludzką krajobrazu. Tytułowy "ground" może być zatem tłem, na którym pokazany zostaje człowiek lub przedmiot ("figure"). Słowo "ground" tłumaczy się także jako "rolę", "grunt". Ważna jest wówczas warstwa znaczeniowa tych synonimów, która mówi o ziemi jako istotnym elemencie egzystencji wszystkich ludzi, niezależnie od tego, gdzie żyjemy i jakim językiem mówimy.

Ekspozycja Figure and Ground to już trzecia z kolei odsłona przedsięwzięcia Alvaera i Grosseovej (poprzednie miały miejsce w Galerii Jiřiego Švestki w Pradze i w Galerii Morawskiej w Brnie w 2006). Stanowi ono projekt drogi, który posiada luźno nakreślone ramy - nie jest to kolonialna, etnograficzna eksploracja jakichś terenów. Ich celem nie jest dokumentacja, ani doświadczenie przygody. Alvaera i Grosseovą prowadzi droga i czas. Interesują się stojącymi przy szosie ludźmi, zabudowaniami, lokalnymi kulturami. Obserwują jak mieszają się dzisiaj tradycje i jak zalewa je tania produkcja z Chin. Artyści jechali przez kraje otaczające Zachód Europy, mityczne centrum, Eldorado, o którym wszyscy marzą i do którego dążą (choćby w fantazjach). Interesują się marginesami, rejonami granicznymi, zapomnianymi obszarami biedy. Ich podróż objęła już m.in. Północną Afrykę, Południowo-Wschodnią, Wschodnią i Północno-Wschodnią Europę.

Głównym tematem wystawy w Bunkrze są artykuły żywnościowe. W czasie podróży, Alvaer i Grosseová zbierają to, co droga przyniesie. Są to różnorodne produkty i rośliny pochodzące z danej okolicy. Artyści tworzą z nich kolekcję, którą uzupełniają komentarzami ekspertów, zawsze w języku kraju, w którym wystawiają. Wśród polskich specjalistów znaleźli się m.in. Piotr Bikont, Robert Makłowicz i Łukasz Łuczaj. Wszyscy zaproszeni prezentują różne punkty widzenia i wycinki wiedzy dotyczące produktów żywnościowych.

Isabela Grosseová, urodzona w 1976 roku w Pradze w Czechach.Studentka malarstwa współczesnego na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze, Inter-Media Art Studio ASP w Pradze, Universite Libre de Bruxells w Brukseli, Kungliga Konsthogskolan w Sztokholmie. Pracę dyplomową obroniła w pracowni prof. Miliana Knížáka na ASP w Pradze. Stypendystka programu Artist in Residence w Art in General w Nowym Jorku (2003). Wybrane wystawy indywidualne: Habitable Statues, Art in General, Nowy Jork, USA (2003); Habitable Pictures, Galeria Caesar, Ołomuniec, CZ (2002); Habitable Pictures, Galeria Jelení, Fundacja i Centrum Sztuki Współczesnej, Praga, CZ (2002). Wybrane wystawy zbiorowe: Japanegro, Gallery Onetwentyeight, Nowy Jork, USA (2006);

Biennale Sztuki Współczesnej Zlín, CZ (2006); Systems You Have Seen, Linz Kunsthalle, Linz, A (2005); Youngest, Veletržní Palác, Praga, CZ (2003).

Jesper James Alvaer, urodzony w 1973 w Kopenhadze w Danii. Obecnie mieszka i pracuje w Pradze i Oslo. Studiował historię idei na Uniwersytecie w Oslo, komunikację wizualną w École Brousse w Montpellier, w CooperUnion School of Art w Nowy Jorku, w Czeskiej Akademii Nauki w Pradze i w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze. Laureat Tranzit Art Prize (2003). Współpracuje z Galerią Display w Pradze. Brał udział w wystawach indywidualnych m.in.: Ideal Identity, Czech Center, Nowy Jork, USA (2006); Gin & Yang, program wideo, Galeria K & S, Berlin, D (2003); Traffic, Fokuoka Museum of Art, Kitakyushu Museum of Art, J (2003); Gracze / Players, BWA, Wrocław, PL (2002); From Japan with Love, Galeria Display, Praga, CZ (2002). Do najciekawszych wystaw zbiorowych należą m.in.: Economy Class, Alliance Française, Nairobi, K (2006); Absolutely Private, Tokyo Metropolitan Museum of Photography, Tokio, J (2006); EUROPart, Billboards, Wiedeń, A (2006); IRREDUCIBLE, Wattis Institute for Contemporary Art, San Francisco; Miami Art Central (MAC), Miami; Bronx Museum of the Arts, Nowy Jork, USA (2005); New Video, New Europe, The Renaissance Society, Chicago; The Contemporary Art Museum, St. Louis, USA; Tate Gallery, London, GB; Stedelijk Museum, Amsterdam, NL; Museum of Art, North-Dakota; The Kitchen, Nowy Jork, USA (2004).

Alexis Hunter

Radykalny feminizm w latach 70

fotoreportaż z wernisażu

Alexis Hunter jest jedną z ważniejszych przedstawicielek radykalnej sztuki feministycznej. Wystawa w Bunkrze Sztuki będzie retrospektywą jej prac z lata 70. Znajdą się na niej zdjęcia z cykli: Sexual Rapport Series, Tattoo series i Object series, które odnoszą się do statusu męskości w patriarchalnym społeczeństwie. Zaprezentowany zostanie cykl The Model's Revenge dotyczący kobiecej seksualności. Inną z prezentowanych, prac będzie wieloczęściowa seria Approach to Fear. Fotografie te nawiązują do problemu opresji jakiemu kobiety starają się stawiać opór. Opowiadają o bólu, przemocy i identyfikacji z agresorem, demistyfikacji tabu, niszczeniu dowodów zbrodni czy maskulinizacji społeczeństwa.

Kuratorka: Lynda Morris

Koordynatorka: Beata Nowacka-Kardzis

Jerzy Bereś

Sztuka zgina życie

fotoreportaż z wernisażu

Wystawa Jerzego Beresia poświęcona jest manifestacjom artysty, które zaczął tworzyć pod koniec lat 60. chcąc poszerzyć zasób możliwości oddziaływania rzeźby. Jego działania przyjmowały formę zaangażowanych w ówczesne życie publiczne wypowiedzi o charakterze polityczno-etycznym. Na wystawie będziemy mogli obejrzeć dokumentacje fotograficzne (ponad 150 zdjęć) i zapisy wideo wielu akcji Jerzego Beresia. Obok nich znajdą się także dokumenty rzeczowe z kolekcji Muzeum Narodowego w Wrocławiu (Przepowiednia II z lat 1968-1988 oraz Ołtarz twarzy z 1974) i Muzeum Narodowego w Krakowie (Wózek romantyczny z 1975). Wykonana zostanie także rekonstrukcja plansz z Mszy Romantycznej z 1978 roku, która odbyła się w Galerii Krzysztofory -wyjątkowej akcji, tematyką nawiązującej do jego manifestacji z wcześniejszych dziesięciu lat.  

Kuratorka: Maria Anna Potocka

Koordynatorka: Renata Zawartk\

od 12 czerwca 2007

Powrót fizjonomii. Być jak wszyscy - lub prawie. Wizerunki ludzi w epoce poczłowieczej.

10 maja 2007, godz. 18.00

Kuratorka: Barbara Zürcher

Koordynatorka: Beata Nowacka-Kardzis

W Bunkrze Sztuki od 10 maja do końca czerwca można obejrzeć wystawę Powrót fizjonomii. Być jak wszyscy  lub prawie. Wizerunki ludzi w epoce poczłowieczej. Kuratorką prezentacji jest Barbara Zürcher, dyrektorka szwajcarskiego festiwalu fotograficznego Bieler Fototage.

Tytuł ekspozycji odnosi się do epoki w jakiej żyjemy, która cechuje się wysokim stopniem stechnicyzowania. Kuratorka w celu jej charakterystyki używa określenia poczłowiecza. Posługuje się nim ponieważ uważa, że już niemalże każda komórka ludzkiego ciała podlega badaniom i manipulacjom, a w konsekwencji podstawowe aspekty pojęcia człowieczestwo są powoli zagarniane i wyjałowiane przez gospodarkę i naukę.

Na wystawie można obejrzeć prace poruszające kwestię aktualnego postrzegania człowieka przez zaproszonych do współpracy siedemnastu szwajcarskich fotografów. Tematyka zdjęć jest niezwykle bogata. Oscyluje od wizerunków współczesnej młodzieży i subkultur, poprzez krytykę konsumpcyjnego stylu życia, aż po zagadnienia związane z chorobą będącą bolączką nowoczesności  rakiem i śmiercią.    

 W wystawie udział biorą:

Yann Amstutz, Reto Camenisch, Tobias R. Dürring, Enrique Munoz García, Elisabeth Goechnahts, Luzia Hürzeler, Hannah Külling, Alfred Samuel Maurer, Bruno Mesrine, Caroline Minjolle, Danaé Panchaud, Franca Pedrazzetti, Xavier Perrenoud, Susanne Rüfenacht, Julian Salinas, Judith Stadler, Martin Wiesli.

Pojawianie się / znikanie - niemiecki album.

Fotografia z Nadrenii Północnej-Westfalii

od 4 maja 2007

fotoreportaż z wernisażu

Kurator: Michael Staab

Koordynatorka: Renata Zawartka 

W ramach Miesiąca Fotografii w Krakowie 2007 Galeria Bunkier Sztuki oraz Goethe-Institut w Krakowie, przy wsparciu fundacji Kunststiftung NRW zaprezentują prace fotograficzne siedmiu artystów z Nadrenii-Westfalii. Prolog ekspozycji stanowią fotografie legendarnych już twórców: Bernda i Hilli Becherów. Pomysłodawcą całości jest Michael Staab.
Prezentowane prace dokumentują zjawiska pozornie nieistotne, przebrzmiałe, czy też - z samej swej istoty - przemijalne. Wydaje się, iż właśnie zmienne koleje dziejów Nadrenii Północnej-Westfalii ciągle inspirują fotografików do zajmowania się tym, co pojawia się i odchodzi w niebyt, czyli w gruncie rzeczy do rozważania egzystencjalnego problemu "skąd przychodzimy, dokąd zmierzamy". Wiele motywów ma ewidentnie niemieckie odniesienia, jednakże korzeni niejednej pracy należałoby upatrywać w przemianach, jakie zachodzą w Europie i w całym świecie. Wyraźnie wyczuwa się aluzje do skutków globalizacji, do przyspieszenia rytmu życia i do utraty tożsamości kulturowej. Odbiorca tej sztuki może wyraźnie odczuć ludzkie tęsknoty, marzenia i uwrażliwienia, które w dzisiejszym świecie płynnych granic wcale nie tracą na aktualności. Może się konfrontować, może duchowo zgłębiać i analizować swoje własne ja i swoją sytuację w obecnej rzeczywistości.
Szeroki jest wachlarz tematyczny prezentowanych prac. Laurenz Berges zajął się dokumentacją fotograficzną opuszczonej wioski zanim jej ostatni dom został pochłonięty przez kopalnię odkrywkową. Anja Bohnhof poddaje obserwacji zarówno spuściznę po Niemieckiej Republice Demokratycznej, jak też i relikty budownictwa narodowosocjalistycznego, które implikowało manię wielkości i pogardę dla człowieka. Natalie Czech przez długi czas rejestrowała zmiany w krajobrazie i uwidoczniła je w serii fotografii lotniczych pt. "Blattschnitte" [dosł. "mapy wycinkowe"]. Simone Nieweg uwieczniła ostatnie prymitywne ogródki warzywne i ocaliła w ten sposób wspomnienia o życiu samodzielnym, niepodlegającym dyktatowi przemysłu. Thomas Neumann zajmuje się projektami idealnego miasta przyszłości i przy tej okazji ukazuje granice przekuwania ludzkich marzeń w konkretne plany. Fotografując parkujące samochody, Bernhard Fuchs weryfikuje dynamikę ruchu. W swoim cyklu prac pt. "Woodland" ["Leśna okolica"], Daniel Gustav Cramer prowadzi nas w leśne ostępy, których atmosfera budzi tęsknotę za utraconą naturą, ale jednocześnie uświadamia zagrożenia wynikające z braku otoczenia ukształtowanego przez człowieka.
Podczas wernisażu będą obecni artyści, a uzupełnieniem całości jest polsko-niemiecki katalog.

Olaf Breuning

Woman and Dead 

od 26 kwietnia 2007

fotoreportaż z wernisażu

Kuratorka wystawy: Magdalena Ujma.  

Kuratorki projektu Transkultura: Anna Smolak i Magdalena Ujma.  

 Wystawa Olafa Breuninga Woman and Dead jest już czwartą odsłoną rocznego projektu Transkultura. Tematyka cyklu zrodziła się z obserwacji otaczającej nas rzeczywistości, w której dochodzi do gwałtownych zmian związanych z procesami mieszania się kultur.  

Olaf Breuning inspiracje do swoich prac czerpie z licznych podróży. Jest nomadem realizującym filmy czy fotografie w zależności od miejsca, w którym aktualnie ma wystawę. Pokazuje odległe od siebie kultury, łącząc je w egzotyczny i oryginalny miszmasz. Artysta wykorzystuje charakterystyczne gadżety produkowane przez przemysł pamiątkarski, tworzy także pastisze telewizyjnych programów podróżniczych. Prace te można odbierać jako komentarz postępującej, specyficznej kolonizacji dokonywanej przez przemysł turystyczny, w której biedne kraje czy regiony są najeżdżane przez turystów z krajów bogatych. Jego fotografie są pocztówkową projekcją naszych wyobrażeń o kulturach obcych etnicznie

i współczesnych subkulturach. 

Na wystawie zostaną zaprezentowane fotografie powstałe po roku 2000, dwuekranowa projekcja filmu Home, 40 rysunków, które za temat mają Kraków, a także rzeźba Women and Dead wykonana specjalnie na wystawę w Bunkrze Sztuki.  

Wystawa ta będzie pierwszą prezentacją twórczości Olafa Breuninga w Polsce. Poprzedzi jego wielką retrospektywę, przygotowywaną na wrzesień 2007 przez Migros Museum

w Zurychu. 

Wystawie towarzyszyć będzie spotkanie z artystą, które odbędzie się w piątek, 27 kwietnia o 18.30 w Klubie Bunkra Sztuki, podczas którego Olaf Breuning zaprezentuje swoje filmy wideo: The apple (2006), Ugly yelp (2000), King (2000), Group (2001).

Olaf Breuinig  ur. w 1970 roku w Schaffhausen (Szwajcaria). Mieszka w Nowym Jorku. Brał udział w wielu wystawach na całym świecie, m.in.: Olaf Breuning, Jim Shaw, Cindy Sherman, galeria Metro Pictures, Nowy Jork (USA), 2006; Olaf Breuning:Home, galeria Sketch, Londyn (UK), 2006; Queen Mary, Air de Paris, Paryż (F), 2005;  wystawy indywidualne w 2005 r. w galerii Meyer & Kainer, Wiedeń (A) i w Kodama Gallery w Osace (J).

Maria Pinińska-Bereś

Ruchome-nieruchome Performensy Marii Pinińskiej-Bereś w dokumentacji

od 3 kwietnia do 8 maja 2007

oficjalne otwarcie: wtorek, 24 kwietnia 2007

wystawa organizowana w ramach V Krakowskiej Dekady Fotografii Rzeczywistość a dokument

Kuratorki: Monika Kozień-Świca i Beata Seweryn

Ruchome-nieruchome. Performensy Marii Pinińskiej-Bereś w dokumentacji to wyjątkowa wystawa, ponieważ nawiązuje do mniej znanej sfery twórczości artystki - jej performensów. Kuratorki postawiły sobie za cel syntetyczne ujęcie akcji Marii Pinińskiej-Bereś i towarzyszącej im niepowtarzalnej atmosfery. Dokonują tego dzięki zebranym dokumentacjom, które dotyczą zarówno procesu przygotowawczego (scenariuszy, notatek i rysunków autorki), a także zapisu samej akcji (fotografii, zapisów filmowych, wspomnień uczestników). Prezentacja bada więc specyfikę działań performatywnych Pinińskiej-Bereś, jak i sposób funkcjonowania pamięci o tych wydarzeniach. Tym samym wystawa wpisuje się w tematykę piątej edycji Krakowskiej Dekady Fotografii Rzeczywistość a dokument, która skupia się na analizie związków realności i jej zapisu.

Pinińska-Bereś jest jedną z najważniejszych polskich artystek związanych z sztuką feministyczną. Andrzej Kostołowski pisał, że ta tematyka pojawiała się w jej pracach już na przełomie lat 60. i 70., zanim wątki takie pojawiały się na Zachodzie [Andrzej Kostołowski, Żywy róż, katalog wystawy Nurt intelektualny w sztuce polskiej po II wojnie światowej, Galeria BWA, Lublin 1985]. W swoich performensach porusza tematykę osaczenia kobiet, ograniczenia ich działań do sfery prywatnej (przestrzeni domu) i ich wykluczenia z publicznego dyskursu. Krytykuje narzucane kobietom role społeczne, które ograniczają się do figury matki czy żony. Swoimi działaniami artystka skutecznie dekonstruuje zakorzenione w ludzkiej świadomości stereotypy płciowe.

Monika Kozień-Świca i Beata Seweryn przez rok zbierały informacje o artystce i jej działalności. Rozmawiały z ludźmi, z którymi się przyjaźniła, z rodziną artystki, a także z świadkami jej działań. Obraz performerskiej działalności Marii Pinińskiej-Bereś jaki wyłania się z wystawy Ruchome-nieruchome. Performensy Marii Pinińskiej-Bereś w dokumentacji jest niezwykle bogatą i wieloaspektową wizją twórczości artystki. Zebrane materiały są subiektywnymi wizjami minionych akcji artystycznych. Kuratorki zwracają uwagę, że pojedyncza rekonstrukcja nie może wiernie oddawać przeszłości. Dopiero w wyniku zgromadzenia różnorodnych materiałów dokumentacyjnych, powstaje nowa jakość, stworzona dzięki pamięci i wyobraźni osób biorących w nich udział.

Kuratorki dążą do jak najszerszego ujęcia twórczości Marii Pinińskiej-Bereś. Dlatego na wystawie zobaczymy bogaty dobór form dokumentujących jej działalność performerską: fotografie, diapozytywy, rysunki, notatki, zapisy audio i wideo. Wystawiony zostanie jeden z obiektów, jakie na początku swojej aktywności tworzyła Pinińska-Bereś. Będzie można obejrzeć zapisy wszystkich akcji artystki. Obejrzymy także jedną wizję lokalną poświęconą pracy Transparent, w której kuratorki wraz z członkami rodziny Pinińskiej-Bereś poszukują miejsca, gdzie miała ona przed laty miejsce. Tytuł wystawy nawiązuje właśnie do różnorodności pokazanych prac. Obok dokumentów "ruchomych", takich jak filmy czy nagrania, znajdzie się na przykład kaseta z zapisem performensu Pranie, której nie da się w żaden sposób odtworzyć, w konsekwencji czego prezentowana będzie jako "nieruchomy" obiekt.

Maria Pinińska-Bereś (1931-1999) - w latach 1950-1956 studiowała na wydziale rzeźby Akademii Krakowskiej w pracowni Xawerego Dunikowskiego. Jej twórczość wpisuje się w nurt feminizmu w sztuce. W rzeźbie i performance'ach rozliczała się z odwieczną rolą kobiety w patriarchalnym społeczeństwie. Buntowała się przeciwko stereotypom kobiecej piękności, łagodności i uległości. W znanym cyklu Gorsety pokazuje jak kobiecy gorset więził nie tylko ciało kobiety, ale i jej duszę. W psychomebelkach odwołuje się do urzeczowienia kobiety, która np. w pracy Stół II - Uczta występuje jako danie konsumpcyjne. Uważała, że aby sztuka była w pełni kobieca, powinna sięgnąć do tradycyjnie przypisywanych kobietom technik. Mówiła: Moje rzeźby były ręcznie szyte, wypychane, modelowane i pokrywane kolorem. Spełniłam postulat, abym sama mogła swoje rzeźby nosić. Przy wcześniejszych pracach odlewanych w betonie musiałam przy transportach zawsze liczyć na męską pomoc.

Janek Simon

Gradient

(23.03 - 22.04) - wernisaż 22.03.2007

fotoreportaż z wernisażu

Wystawa poświęcona jest idei nieudanego dzieła. Jak pisze kuratorka, motywem przewodnim prezentacji będzie załamanie się utopijnych projektów, bazujących na poprawnych konstrukcjach intelektualnych, obarczonych jednak tym mankamentem, że nie nadają się do urzeczywistnienia. Myśl tę da się rozszerzyć na refleksję poświęconą ogólnie sytuacji sztuki dzisiaj czy sytuacji, w jakiej znalazła się cała kultura paradygmatu zachodnio-europejskiego.

Prezentacja składa się z trzech części, z których każda pokazana jest w osobnej sali. Pierwsza poświęcona została ogromnemu budynkowi Ryugyong Hotel, znajdującemu się w Phenianie (Korea Północna) - piramidalnej budowli o wysokości 330 metrów, której wznoszenie rozpoczęto w połowie lat 80. i która nigdy nie została ukończona. Obrazuje ona klęskę myśli inżynieryjnej, zaprzęgniętej w służbę totalitarnej władzy. Następna część dotyczy idei nieudanego domu, ucieczki i katastrofy. Ostatnia sala zapełniona zostanie kinetycznym rzeźbami, których ruch jest jednak "nieudany", szarpany, czasem mało widoczny.

Kuratorka: Magdalena Ujma

Wael Shawky

Droga Czterdziestu Dni. Kultura wody - kultura suszy.

(23.03 - 22.04) - wernisaż 22.03.2007

fotoreportaż z wernisażu

Artysta rolę twórcy porównuje do działań tłumacza. Skupia się na przekładaniu na język wizualny zmian społecznych, których był i jest świadkiem. Chce stworzyć portret współczesnego, egipskiego, hybrydycznego społeczeństwa o niejasnych podziałach i granicach. Zajmuje się tłumaczeniem kultur i systemów, w których funkcjonuje na język nowoczesnych społeczeństw. W jego pracach ważna jest forma, która stanowi tworzywo dla artysty-tłumacza. To ona uwydatnia różnice widoczne w zderzeniu kultur krajów rozwijających się i rozwiniętych, np. chat plemiennych wykonanych jednak w betonie, jednym z symboli nowoczesności. Jego film The Cave doprowadza do konfrontacji symbolu kapitalistycznego dobrobytu, jakim jest supermarket z tradycjami islamu (czytanie fragmentu Koranu). Łącząc i zestawiając z sobą stereotypy właściwe poszczególnym kulturom, artysta kwestionuje ich wzajemną zależność oraz nadrzędność jednej nad drugą.

Kuratorki: Anna Smolak i Magdalena Ujma.

Małgorzata Markiewicz

Przemiany

od 06.03.2007

fotoreportaż z finisażu

finisaż 22.03.2007

Kuratorka wystawy: Beata Nowacka-Kardzi

Przemiany są pierwszą indywidualną wystawą Małgorzaty Markiewicz w Bunkrze Sztuki. W nowym projekcie, przygotowanym specjalnie do wnętrza Galerii Dolnej, odchodzi od dotychczasowej praktyki artystycznej (haft, szydełkowanie, recykling odzieży itp.). W Przemianach pojawiają się natomiast: beton, fresk i fotografia. Prace Markiewicz odnoszą się do sfery kobiecości: tożsamości płciowej, pozycji społecznej, codziennej krzątaniny w domu. Tym razem odwołują się do procesu nieustannych zmian  zapętlającego się cyklu narodzin, wzrostu, dojrzewania, obfitości, schyłku, umierania, narodzin itd. Nawiązują do koncepcji przemiany pięciu pór roku według chińskiego Prawa Pięciu Przemian. Małgorzata Markiewicz opowiada o poszukiwaniu sensu, sposobu na życie. Tym samym, jej prace stają się pretekstem do opowieści o kondycji jednostki we współczesnym świecie.

Na wystawie pokazane zostaną trzy serie prac: Człowiek rodzi się delikatny i słaby, Słabość ma w sobie szczególne piękno oraz Utrata miękkości powoduje śmierć za życia. Pierwsza z nich, to instalacja wykorzystująca technikę fresku i fotografię. Pokazuje przemiany pór roku według Prawa Pięciu Przemian: wiosny (narodziny), lata (dojrzewanie), babiego lata (pełna dojrzałość), jesieni (schyłek życia/obumieranie) i zimy (śmierć). Wśród organicznych motywów fresku, ilustrujących konkretne etapy metamorfozy, znajduje się pięć zdjęć artystki, w których  poprzez ich aranżację, ubranie i pozę ciała  autorka nawiązuje do poszczególnych momentów tej transformacji. Opowiada historię cyklu zmian, jakim podlega człowiek i które nadają rytm jego życiu. Dwie pozostałe serie pozostają z sobą w bezpośrednim dialogu. Słabość ma w sobie szczególne piękno to pięć czarno-białych fotografii prezentujących pięć sukienek za życia, czyli wtedy, gdy były one noszone przez swoją właścicielkę. Instalacja Utrata miękkości powoduje śmierć za życia składa się natomiast z pięciu sarkofagów, w których umieszczone zostały unicestwione, wypchane sukienki, które widzieliśmy na zdjęciach.

Małgorzata Markiewicz pokazuje w swoich pracach dualizm świata, w którym afirmacja ładu i tradycji ściera ze zwątpieniem w sens ustanawianych przez ludzi sztywnych reguł kierujących naszym życiem.

Ur. 1979 w Krakowie  realizuje obiekty, fotografie, akcje oraz wideo. Studiowała w pracowni Działań Medialnych na Wydziale Rzeźby ASP w Krakowie (19992004). Współpracowała z projektem internetowym www.grzenda.pl(2003). Obecnie współpracuje z Galerią Program w Warszawie. Laureatka stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2004). Rezydentka HIAP, Cable Factory, Finlandia, w ramach programu A-I-R Laboratory CSW Zamek Ujazdowski (2006). Małgorzata Markiewicz zajmuje się szeroko rozumianym designem, interesuje ją wpływ sztuki na życie. Jej działania artystyczne odnoszą się do takich aspektów życia codziennego, jak: dom, rodzina, nieefektowna, codzienna krzątanina, robótki ręczne, które w kulturze są postrzegane jako kobiece. Techniki szycia, szydełkowania, tkania  zaczerpnięte z codzienności  stają się podstawowym i równoprawnym medium sztuki. Jej prace często są po prostu ubraniami lub przedmiotami nadającymi się do użytku, jak np. Sweterek dla dwojga (dla mamy i dziecka) lub Kołdra (dla pary). W zaskakujący i pełen humoru sposób artystka traktuje tradycję tkaniny artystycznej. Przenicowuje ją, tworząc sztukę bardzo intymną, osobistą. 

wybrane wystawy indywidualne / selected solo exhibitions: Kołdra / Quilt, Galeria Lokal, Kraków (2003); Pajęczyna / Cobweb, Galeria Potocka, Kraków (2003); Ciepło-zimno / Warm-Cold, Goethe-Institut Krakau, dworzec PKP / train station, Kraków (2004); Kwiaty / Flowers, Otwarta Pracownia, Kraków (2005); Fiori, Studio Stefania Miscetti, Roma (2006); Wystawa tkanin domowych splamionych haftem / Exhibition of Domestic Fabrics Stained with Embroidery, Galeria Manhattan, Łódź (2006)

w Bunkrze Sztuki / in Bunkier Sztuki  wystawy zbiorowe / group exhibitions: novart.pl Festiwal Młodej Sztuki / novart.pl Festival of Young Art (2002); Nature and/of Art (2004); Równoległy Świat  Polska 50°//N-52°//N / Młoda sztuka/Czujni / Parallel WorldPoland 50°//N-52°//N / Young Art / The Alert (2004); Kolekcja Bunkra Sztuki / Bunkier Sztuki Collection (2006); inne / other: współorganizatorka akcji Motyw żółtego na krakowskich Plantach / one of the organisers of the artistic action The Motif of Yellow, carried out in the Planty, Kraków (2003)

prace w Kolekcji / works in Collection: Kwiaty / Flowers, 2005, fotografia barwna, lightbox / colour photography, lightbox, 5 elem.: 25×25×15 cm każdy / each; z cyklu Wyliczanki (Obiekt IIII) / from the cycle: Counting-Out Games (Object IIII), 2005, tkanina / fabric, Ř: 150 cm każdy / each

Galeria Dolna - [www.transkultura.pl]

Wojtek Doroszuk

// Reisefieber

od 24 stycznia 2007

fotoreportaż z werrnisażu

  Kuratorka wystawy: Magdalena Ujma

Na wystawie Wojtka Doroszuka będzie można zobaczyć jego najnowsze filmy zrealizowane w Berlinie. Będą one próbą dialogu z wystawą Shahrama Entekhabi Its Been a Long Way, Baby&, która w listopadzie otworzyła roczny projekt Transkultura.    

Artysta przygotował prace wideo, które opowiadają o jego postrzeganiu obcości kulturowej. Nawiązują do filmów Shahrama Entekhabi, który wcielał się w nich w stereotypowo postrzegane postacie emigrantów. Dzięki temu zabiegowi, kładąc jednocześnie nacisk na płynność i niestabilność tożsamości w ponowoczesnym świecie, irański artysta starał się zdefiniować to, kim jest Obcy. Wojtek Doroszuk, posiadający odmienne od irańskiego artysty doświadczenia kulturowe, wciela się w postać przybysza z Polski widzianego oczami Berlińczyków. Sfilmował się jako pracownik myjni samochodowej czy pomocnik w knajpie. Są to zajęcia typowe dla naszych rodaków, podejmujących się prac, którymi nikt z Niemców nie chce brudzić sobie rąk. Pokazuje więc ekonomiczne zaplecze stereotypów. Artysta świadomy jest ostrych podziałów pomiędzy obywatelami Europy Środkowo-Wschodniej a Europy Zachodniej. Owa odmienność doświadczeń obu artystów nadaje odtwarzanym przez Wojtka Doroszuka rolom i sytuacjom nowe znaczenia. Jego filmy stanowią przedłużenie prac Shahrama Entekhabi. 

Reisefieber organizowana jest w ramach cyklu Transkultura. Projekt, któremu towarzyszy wystawa Wojtka Doroszuka, składa się z sześciu indywidualnych wystaw artystów mieszkających w różnych częściach Europy, podejmujących w swoich pracach zagadnienia emigracji, przenikania się kultur

i bycia Obcym.

Wojtek Doroszuk (ur. 1980)  studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. We wrześniu 2006 roku obronił dyplom w pracowni interdyscyplinarnej Zbigniewa Sałaja i Grzegorza Sztwiertni. Mieszka w Krakowie. Wystawiał w Polsce i za granicą (m.in. wystawy: Sztuka w służbie lewaków w galerii Kronika w Bytomiu, W Samym Centrum Uwagi [2] w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie czy Associazione culturale Fucine Mute - międzynarodowa wystawa sztuki wideo Catodica 2 w LipanjePuntin Gallery w Trieście we Włoszech). Stypendysta FASS (Wydział Sztuk i Nauk Społecznych) na Uniwersytecie Sabanci w Stambule, gdzie działał w studiu projektowym Erdaa Aksela i pracowni wideo Yoong Wah Alexa Wong. W swojej twórczości porusza problematykę związaną z kwestiami: obcości, barier w kontaktach międzyludzkich, ograniczeń językowych. 

Mirosław Bałka, Alfredo Pirri

// Beyond

od 18 stycznia 2007

fotoreportaż z wernisażu

wystawa otwarta od 19 stycznia 2007 do 11 marca 2007 w godz. 11.00-18.00

kuratorka: Anna Maria Nassisi

koordynatorka: Anna Smolak

Wystawa Beyond jest kolejną, po PAX iVis-a-Vis, konfrontacją postaw dwóch artystów jednego pokolenia, funkcjonujących w różnych kontekstach historyczno-kulturowych. Kuratorka poprosiła obu twórców o wypowiedź na temat ciemnej stronynowoczesności.

Beyond jest przysłówkiem oznaczającym poza. Zgodnie z interpretacją Anny Marii Nassisi Beyond może być metaforą, przywołującą miejsce  poza miejscem, w którym tragiczne dzieje ludzkości splatają się z dziejami człowieka (Auschwitz, Dachau, etc.). W tekście kuratorskim czytamy także, że doszliśmy do momentu głębokiego kryzysu myśli, tzw. myśli postmodernistycznej. Anna Maria Nassisi pisze, że wobec tego, przyszłość nie może być kontynuacją przeszłości. Wykazuje ona konieczność odnalezienia drogi wyjścia z impasu, w którym znalazła się nasz kultura, strategii, która będzie poza dotychczasowymi dyskursami.  

Alfredo Pirri bazuje na wrażeniach wzrokowych. Istotą jego instalacji jest oddziaływanie na percepcję widza. Artysta tworzy wyjątkowy klimat: płynności, ulotności, subtelności

i niezwykłej estetyczności. Maria Anna Potocka nazwała go abstrakcjonistą ludzkich napięć, a jego dzieła egzystencjalnymi szeptami. Mirosław Bałka jest pełen odwagi wobec prawdy o ciemnej stronie nowoczesności. Znajduje sposób na to, aby ukazać ją w szorstkim uogólnieniu trafiającym jednak w meritum problemu. 

Mirosław Bałka (ur. w 1958) - w latach 19801985 studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Mieszka i pracuje w Otwocku. Jedne z najbardziej znanych i cenionych polskich artystów na świecie. Wybrane wystawy indywidualne: 37,1(cont.), 45. Biennale w Wenecji (1993); Dawn, Tate Gallery, Londyn (1995); Between Meals, The National Museum of Art, Osaka (2000); Dig Dug Dug, The Douglas Hyde Gallery, Dublin (2002). Brał udział w wielu wystawach międzynarodowych, m.in.: Middle Europe, Artists Space, Nowy Jork (1989); Aperto, 44. Biennale w Wenecji (1990); Europa-Europa, Kunst und Austellung Halle, Bonn (1994); Rites of Passage, Tate Gallery, Londyn (1995); New to the Modern, The Museum of Modern Art, Nowy Jork (2001); Experience of Art, 51. Biennale w Wenecji (2005). 

Alfredo Pirri (ur. 1957). Pochodzi z Cosenzy we Włoszech. Mieszka i pracuje w Rzymie. Wielokrotny uczestnik Biennale w Wenecji (1988, 1993, 2003). Brał udział w wystawach zbiorowych:  Korrespondenzen, Walter Gropius Bau, Berlin (1992); Prima Linea, Flash Art Museum, Trevi (1994); CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa (2001); Italy made in art, Museum of Modern Art, Shangai; Belvedere italiano (2006).